VAZGEÇİYORUM

Kalabalık bir ortamda yalnız kalabilme yeteneğime anlam veremiyorum.Nedense o kalabalıkta kendimi mutlu hissedemiyorum.Uzaklaşıp bakıyorum o insanlara ve kuru gürülten ibaret olduklarına inanıyorum.Uzaklaşmalısın diyen kalbim haklı duruma geçiyor.Uzaklaşıyorum,çok uzak yerlere gidiyorum.Zaten hiç o ortamda olmadım ki.Bedenim yanlarında ama ruhum hep uzaklarda.Evimede yüzüm asık giriyorum ve suskunca oturuyorum.Perdeleri kapalı,camları buğulu ve havası basık odamda içim sıkılıyor.Her seferinde kendi kendime anlatıyorum durumumu.Ancak başka kimseye dile getiremiyorum,bağıramıyorum,haykıramıyorum sonrada yorulup susuyorum.Böyle sürerse ölümümünde sessizce olacağına inanıyorum.Kimbilir belki bu sene,belki yarın belkide bu gece.Bütün yalnızlıklarımın sebebi sensin SEVGİLİM.Yaşattıkların sayesinde öğrendim hayatı,acı çekmeyi ve dost kazığı yemeyi.Ama ben hep istedim ki sen hep mutlu olasın,her zaman gülesin.Ama şimdi nefret ediyorum senden.Sakın yaklaşma bana.Bırak beni benle baş başa ve sen bak dalgana.Hadi gözün aydın çünkü senden VAZGEÇİYORUM.